Dag 25: 7 maart

Vandaag was er opnieuw een toneelstuk voorzien. Sid (een handpop van een slang) en Gigi (een handpop van een giraf), gingen samen de verjaardag van Gigi vieren. Er was een kwartier voorzien om op de speelplaats een klein feestje te voorzien. Uiteindelijk hebben we een uur staan dansen en zingen op een snikhete speelplaats. De leerkrachten wilden na elk liedje nog een lied horen en vonden het leuk om een volledig lesuur te dansen en zingen. De energie die zij daarvoor hebben, dat kunnen we enkel bewonderen. Wij waren kapot van al het dansen en zingen, en wilden al snel een stukje schaduw opzoeken. De leerkrachten daarentegen kunnen blijven dansen, klappen lachen, onnozel doen, tot het zweet van hun gezicht drupt! Ook de kinderen genieten hier merkbaar van. Nogmaals wordt bevestigd dat de leerkrachten toch speciale gevallen zijn, we hebben echt geluk om in zo een hecht en leuk team terecht te komen.

Daarna was er nog de wekelijkse vergadering. Ook hier werd niet veel besproken, maar er werd meer gedanst en gezongen. Na elke leuke mededeling sprongen de leerkrachten recht van hun stoel om samen een dansje te doen in het midden van het lokaal. De mannen begonnen uiteindelijk ook spontaan mee te dansen, weeral een fantastische “Gambian experience”.

Dag 27: 9 maart

Vandaag begonnen we de dag met de tuin te versieren. Gisteren vertelde Kaddie (de dochter van Modou) dat haar broer Lamin vandaag 9 jaar wordt en dat er een feestje is voor zijn vrienden vanavond. We maakten slingers, hingen ballonnen op in de bomen en maakten een mooie kroon. Toen hij wakker werd, was hij zeker verrast door de onverwachte aandacht die hij kreeg. Hij was heel fier op de kroon en heeft hem de hele dag op zijn hoofd gehad!

We besloten om vandaag de sportieve toer op te gaan. We gingen naar het hotel in Fajara, wat normaal een klein uur stappen is langs het strand. Deze keer wilden we lopen naar daar (Lutziane, Ariane en Nathalie). Herlinde en Bieke zouden te voet komen en wat spullen voor ons meedragen. De looptocht ging heel goed, maar de zon op je gezicht brandt, ook al was het nog maar 9u30 ’s morgens… Af en toe kom je eens een Gambiaan tegen die meeloopt met je en een praatje probeert te slaan. Maar dankzij onze muziek in de oren konden we dit makkelijk negeren. Het lopen was zalig: de omgeving is eigenlijk paradijselijk: palmbomen op de achtergrond, vlak bij zee, een uitgestrekt strand en de zon op je gezicht… We genoten!

’s Avonds kwamen we terug voor Lamin zijn verjaardagsfeest. Er was leuke, luide muziek tot de elektriciteit uitviel. Het werd een stil feestje, met 20 kinderen werd zijn verjaardag in het donker gevierd. We waren verbaasd dat zijn verjaardag zoveel aandacht kreeg. Werkelijk alles stond in het teken van hem en er was zelfs een prachtige verjaardagstaart voorzien. Ieder kind kreeg ook een zakje popcorn en een drankje. We zagen dat hij straalde en waren ook gelukkig in zijn plaats!

Dag 28: 10 maart

Vandaag zouden we eindelijk meegaan naar de kerk met mr. Fifi! Hij keek er zelf erg naar uit, aangezien hij ons meermaals per dag zei dat we zouden gaan dansen in de kerk. We hadden afgesproken dat hij ons zou komen ophalen om 8u30 bij Modou thuis. Na een halfuur wachten besloten we om een briefje na te laten voor hem. Hij was namelijk niet gekomen. Dit hadden we helemaal niet verwacht aangezien hij er zelf ook zo naar uit keek… We gingen zelf naar de kerk maar dit was een teleurstelling. We hadden verwacht dat iedereen luid zou zingen en dansen maar dit was niet het geval. Het was er heel stil, net zoals in de kerk in België.

Dag 29: 11 maart

Vandaag was het “Common wealth day” op school. Op deze dag gaan we samen met de kinderen langs in de compounds waar ze wonen. Daar zingen en dansen we en geven de ouders dan wat geld voor de school. Alle kinderen hadden traditionele kledij aan en hun haar was prachtig. De meisjes hadden snoepjes in hun haar genaaid, iets wat hier een traditie is. De kinderen waren allemaal énorm schattig. Het was leuk om te zien dat ook de ouders hun best deden om hun kinderen zo mooi te maken. Ook wij kregen een Afrikaans kleed van de leerkrachten. Wij hadden allebei een kleed met het hoofd van de president op, dat voelde een beetje raar aangezien wij niet echt voorstander zijn van hem! Het is ook erg warm, zo een kleed tot op de grond. Het was wel een heel leuke ervaring om gekleed te zijn zoals de leerkrachten. Bovendien vonden we het eigenlijk best nog mooi! De wandeling zelf was het eerste halfuurtje heel leuk, maar naarmate de tijd voorbij streek, werd het lastiger. Het was rond het middaguur, wat betekent dat het heel warm is. De kinderen zetten zich overal neer in de schaduw, hadden veel dorst en vroegen om water (maar dit hadden de leerkrachten niet bij), ze hadden er eigenlijk helemaal geen zin meer in. De kinderen begonnen lastig te doen, te huilen, te vechten en aan onze armen te hangen. Mrs. Colley zei ons na elke compound dat we er nog ééntje zouden doen en dan naar huis zouden gaan maar ze wist van geen ophouden, ze bleef doorgaan! Enerzijds vonden we het heel tof dat ze zo gedreven was en zo graag geld wilde inzamelen voor de school maar anderzijds vinden we het heel onverantwoordelijk om de kinderen zo lang in de zon te laten wandelen… Toen we eindelijk terug op school kwamen, stond er een frisdrankje en een heerlijke maaltijd (die Fatou gemaakt had voor ons alleen!) op ons te wachten. We aten allemaal ons buikje rond, tot mr. Fifi afkwam met een schotel “Ghana food”. Het was ook superlekker! Alle kinderen hadden ook hun eigen bord met eten meegenomen naar de school. Dit aten ze allemaal samen op in de klas. Al bij al was het een zeer geslaagde (maar lastige) dag. We zijn blij dat we dit hebben mogen meemaken!

In de namiddag hebben we de leerkrachten uitgenodigd bij Modou thuis. We wilden hen ook eens laten proeven van een typisch Belgische specialiteit: pannenkoeken. Eerst speelden we samen wat spelletjes in de tuin zoals Uno en Jungle Speed. Heel leuk! Fatou kon het niet laten om heel de tijd vals te spelen maar het zorgde wel voor een leuke sfeer. We begonnen de pannenkoeken te bakken op twee vuren. We wilden er graag veel maken, omdat we wisten dat ze héél veel konden eten… Het duurde even voor we er een hele stapel gebakken hadden. Toen we ze serveerden aan de leerkrachten waren we wat geschrokken van hun reacties. In onze ogen zijn ze wat onbeleefd. Uitspraken zoals: “give me more, I want five pancakes, where are the other ones, give me one with marmalade,…”. Uiteraard mogen we dit niet persoonlijk nemen, dit is hun manier van omgaan met elkaar. Ze zijn heel rechtuit, terwijl wij dit niet meteen zouden doen. Uiteindelijk heeft iedereen bijna 8 pannenkoeken gegeten dus iedereen hun buikje was vol. Moe en voldaan vertrokken ze naar huis.

Dag 31: 13 maart

Vandaag gingen we een andere school bezoeken: de Cherno Ba Ba nursery school. We werden vriendelijk ontvangen door de directrice. Ze was welgesteld en had de school zelf opgericht. Haar familie woonde in de VS en in Engeland. De school was ook klein en je zag meteen dat de kinderen gedisciplineerd waren. Ze stonden mooi stil in hun rij en zongen allemaal flink de liedjes tijdens het onthaal mee. Dit in tegenstelling tot de kinderen op onze school… Bij ons gaat het er vaak chaotische aan toe, maar de sfeer op de school is bij ons véél beter. De leerkrachten zingen en dansen bij ons uitbundig mee, terwijl dit niet het geval was. Het was heel ingetogen. Toen we door de lokalen wandelden, viel ons op dat ze toch wat verder stonden dan onze school. We dachten dat de school veel stagiairs over de vloer kreeg maar dit bleek niet het geval te zijn. De leerkrachten hadden allemaal een opleiding gekregen en sommigen waren nu nog bezig aan hun opleiding waardoor ze het principe van spelend leren echt toepassen. We zagen oefeningen, die wij ook bij ons op school geprobeerd hadden maar mislukt waren, die hier perfect lukten met deze kleuters. De directrice vertelde ons dat er de dag voor ons bezoek was ingebroken in de school. Er waren heel wat spelletjes en ander materiaal gestolen. De dieven hadden wat ijzerdraad doorgeknipt en er kinderen door geduwd, die dan al het materiaal uit de kasten gehaald hadden. Tot slot nodigde de directrice ons nog uit op de naamgevingsplechtigheid van haar kleinzoon. Ook alle leerkrachten van de school waren uitgenodigd. We kijken er alvast naar uit!

Dag 35: 17 maart

Vandaag was de dag van de naamgevingsplechtigheid. We hadden afgesproken met de leerkrachten om 11u bij Modou. Uiteindelijk zijn we om 12u vertrokken samen met slechts 2 leerkrachten. De rest was niet afgekomen. We zagen enkel Kebba nadien nog op het feest zelf. Toen we aankwamen werden we meteen hartelijk verwelkomd. We voelden ons wel wat bekeken aangezien we de enige blanken op het feest waren. Je zag dat de vrienden/familie welgesteld waren: iedereen was prachtig opgemaakt. Het viel ons op dat wij wat bevoorrecht waren: we kregen als eerste eten en drinken terwijl de anderen nog moesten wachten tot ’s avonds om iets te eten te krijgen. Op dit feest geeft de man de naam aan het kind, zonder dat de vrouw hier iets in te zeggen heeft. De naam van dit kind werd “Mohammed”. Indien het een meisje zou geweest zijn dan zou de moeder de naam gekozen hebben. We gingen naar binnen bij de moeder en het kind en gaven ons cadeautje. Iedereen mocht de baby eens vasthouden en er werden veel foto’s genomen. Wij vinden het heel raar dat de ouders het kind zo graag in de armen van vreemden duwen. In België is iedereen heel voorzichtig met zo een klein kindje. We zagen ook dat de baby zijn hoofd geschoren was, aangezien hij veel wondjes had op zijn hoofd. Dit is blijkbaar ook een traditie. Het eten die wij kregen was niet lekker. Eigenlijk kregen we het niet binnen. Herlinde mocht als eerste proeven, terwijl alle leerkrachten vol verwachting naar haar zaten te kijken. Toen ze haar eerste hap binnen had, zei ze met een grote glimlach op haar gezicht ‘het is echt niet te vreten’! Wij vertrokken niet veel later van het feest naar huis, omdat Nathalie zich niet goed voelde. Achteraf gezien was dit niet zo erg, aangezien het feest pas echt op gang was gekomen ’s avonds laat. Toen wij er nog waren was er ook niet echt feest: iedereen zat op een stoel, door de luide muziek praatte er ook niemand tegen elkaar. Het was eigenlijk best saai…

Dag 38: 20 maart

Vandaag brachten we een bezoek aan “SOS Childrens Villages”. We waren heel benieuwd naar deze voorziening aangezien we er al enkele keren voorbij waren gereden met de taxi. Het is enorm groot, echt énorm groot! Er zijn ook 7 verschillende afdelingen. Wij bezochten één afdeling. Er verblijven drie grote categorieën kinderen in deze voorziening. Ten eerste zijn er de weeskinderen die geen ouders meer hebben. Ten tweede zijn er de verlaten kinderen en tot slot hebben we de “destetued” kinderen. Deze kinderen zijn afkomstig uit een heel arme familie waardoor hun ouders niet voor hen kunnen zorgen. De kinderen verblijven allemaal in een familiehuis. Elk familiehuis bestaat uit ongeveer 9 kinderen en elk huis heeft ook één moeder. Deze moeder is de vertrouwenspersoon van het kind die bij haar woont. Daarnaast zijn er in SOS Kinderdorpen 7 tantes voor de kinderen. Toen we ook wat vragen mochten stellen aan onze gids, vroegen we hoe ze de psychologische problemen van de kinderen aanpakten. De voorziening gaat er van uit dat alle kinderen met problemen te maken krijgen, omdat dit eigen is aan hun leeftijd. Ze stellen zich hier verder niet echt vragen bij en vinden het niet noodzakelijk om hulp in te schakelen voor de kinderen. Enkel voor de moeders die problemen ervaren, wordt een psycholoog ingehuurd als het werkelijk nodig is. Verder is er steeds een sociaal werker aanwezig om ondersteuning te bieden waar nodig. Men gaat er voornamelijk van uit dat de moeders stress ervaren, omdat zij 9 kinderen hebben om zorg voor te dragen.

Ons besluit van dit bezoek was: dit zou een fantastische stageplaats zijn voor ons! Ortho’s zouden hier zoveel kunnen doen… Jammer dat ze niet met stagiairs en vrijwilligers werken omwille van de privacy van de kinderen.

Dag 39: 21 maart

Vandaag gingen we oefenen voor de grote dag: Independence Day! We marcheerden met de kinderen naar een groot oefenplein waar ook andere scholen uit de regio zouden gaan oefenen. Het marcheren naar het plein was heel lastig. Gelukkig hadden de kinderen een lange rekker om allemaal op hun plaats te blijven lopen, en kocht Kebba 2 keer zakjes water voor de kinderen, want het was opnieuw heel warm voor iedereen. De uitgekozen kinderen moesten marcheren in een rij tussen de andere scholen, en terwijl de liedjes zingen die ze ingeoefend hadden. De kinderen van onze school waren zeer fier dat ze uitgekozen waren om mee te doen. Aan de andere kant hebben ze ook niet veel plezier gehad. Mrs. Colley had slechts twee dagen de tijd gekregen om de liedjes en het marcheren te oefenen. Dit was heel weinig, waardoor de kinderen het niet even goed onder de knie hadden als de andere scholen. Mrs. Colley had veel stress: ze riep op de kinderen en trok aan hen om ze goed te laten marcheren. Ze had zo haar best gedaan om het hen goed te leren en was waarschijnlijk heel teleurgesteld dat de kinderen het nog niet konden. Er was ook veel stress omdat de grote dag er aan zat te komen, en dan moesten de kinderen het kunnen! Voor ons was het niet leuk om te zien dat de kinderen in de zon moesten marcheren, dat er aan hen getrokken werd en geroepen werd op hen. Ze deden nochtans echt hun best. Wij probeerden hen toch nog zo goed mogelijk te motiveren: met een lach op ons gezicht zongen en marcheerden we mee, gaven hen schouderklopjes en zeiden dat ze het goed deden. Toen de kinderen eenmaal van het veld waren, waren ze het precies al vergeten. Ze waren terug enthousiast! Kebba had Modou gebeld om de kinderen (ongeveer 30) te komen ophalen. Deze duwden ze allemaal in één jeep, als sardientjes op elkaar. Blijkbaar mag dat hier in Gambia. Enkel in de taxi’s mogen er niet meer dan 5 personen in een auto zitten. In je eigen auto mag je zoveel personen meenemen als je wil, het is je eigen verantwoordelijkheid. Zo heeft Modou 30 kinderen meegenomen in zijn auto. Ze stonden recht en hebben blijkbaar heel de weg liedjes gezongen. Het zal een leuke rit geweest zijn!

Dag 40: 22 maart

Vandaag mochten we met de vrouwelijke leerkrachten naar de markt om ingrediënten te gaan kopen op de markt voor “chicken yassa”. We gaan dit gerecht morgen klaarmaken na Independence Day. We vroegen ons al lang af uit welke ingrediënten dit allemaal bestond, want we vinden het echt superlekker! Op de markt ontdekten we dat het voornamelijk bestaat uit veel kruiden en bouillonblokjes (daarnaast nog kip, aardappelen, mosterd, azijn, en uien). Het klaarmaken is helemaal niet moeilijk: alles wordt gemengd in één grote pot, er wordt een sneetje in de kip gemaakt zodat de saus erin kan dringen en dit laten ze eerst stomen en dan koken. Wij ontfermden ons over de stukken kip: deze moesten namelijk nog ontveld worden. Het is grappig hoe snel we gewend geraken aan iets wat we in België eigenlijk “vuil” vinden. We begonnen er aan en al snel werd het zelfs leuk om de kip te ontvellen. Wanneer we anderen dit zouden zien doen met de kip die wij later moeten opeten, dan zouden we al meteen afhaken omdat het zo onsmakelijk lijkt… Nu hebben we er absoluut geen problemen meer mee, we konden niet wachten om het op te eten.

Kebba toonde ons de evaluatieformulieren die hij had ingevuld, en deze waren niets dan positief. Heel leuk om te horen dat ons harde werk geapprecieerd wordt!

In de namiddag kwamen Nathalie haar ouders toe op de luchthaven. Alle meisjes waren even enthousiast om “de mama en papa” te zien! Het was een blij weerzien en het zullen zeker 8 leuke dagen worden…

Dag 41: 23 maart

Vandaag hadden we een drukke en belangrijke dag voor de boeg. Het was Independence Day voor alle kleuterscholen in de regio. Dit betekent dat uit elke school een 30-tal kleuters worden uitgekozen om te gaan marcheren (in hun mooi uniform) voor de president. De dag startte al vroeg. We werden opgehaald door en behoorlijk moderne bus en waren natuurlijk alle vier onder de indruk en enorm enthousiast. Toen we toekwamen op school zagen we dat alle kinderen prachtige strikken in hun haar hadden en er picco bello uitzagen! We stapten op de bus richting Banjul. De sfeer zat er al goed in van op de bus, er werd de hele rit uitbundig gezongen! Eenmaal aangekomen waren alle kinderen onder de indruk van de grote drukte rondom hen. Er waren nog 139 andere scholen aanwezig, en deze moesten allemaal wachten en aanschuiven om op het veld te mogen, waar we zouden marcheren. De kinderen moesten lang wachten in de zon en hadden allemaal veel dorst en honger… Daarnaast ontstond er nog een ruzie tussen de leerkrachten van onze school en andere leerkrachten, omdat ze ons niet wilden laten invoegen tussen de andere kinderen. Het was een verhitte ruzie en wij waren er allemaal eventjes niet goed van. Het is voor ons kinderachtig om zo ruzie te maken, gewoon omdat je iemand niet wil voorlaten in een rij. Het maakt helemaal niet uit waar je staat in de rij… Uiteindelijk kwamen we toch op het veld terecht, waar de kinderen hun uiterste best deden om te marcheren. Het is heel moeilijk om de kinderen per 3 mooi na elkaar te laten lopen, dus we hadden behoorlijk wat werk om hen voortdurend bij te sturen. Daarna mochten alle leerkrachten ook eens marcheren en we besloten om wat reclame te maken voor de Picca school. We waren veruit de luidruchtigste school van iedereen, er was en enorm leuke sfeer tussen de leerkrachten en er werd uitbundig gezongen en gedanst! Omdat de kinderen te warm kregen en iedereen honger had, keerden we terug naar de school. De rit naar de school was weer een ervaring op zich, de hele tijd werd er luid gezongen en geklapt! Op school stond de overheerlijke chicken yassa op ons te wachten, waar we volop van genoten… Het was een zalige dag, we hadden gedacht dat het nog veel lastiger zou zijn, maar het was gewoon leuk. Het lange wachten in de zon vergeet je snel eenmaal je op het veld staat te marcheren. Toen we thuiskwamen is Diederick (van het Picca project) langskomen. We hadden een leuke babbel, het is een zeer aangename man. Deze avond gaan we eten met hem en daarna misschien nog naar een danswedstrijd… We zijn benieuwd!