Dag 12: 22 februari

Grote verrassing toen we aankwamen op school: blijkbaar was Abby (de zwangere leerkracht) op doktersbezoek, dus er was iemand nodig om haar klas over te nemen. De directeur kon er niets beter op vinden dan ons in te schakelen. Wij als niet ervaren leerkrachten, besloten de uitdaging aan te gaan (niet dat we veel keuze hadden…). Na een snelle brainstorming startten we de les lichamelijke opvoeding, met een 20 tal kleuters. Deze ging door in de straat voor de school. In het begin liep alles goed, wat simpele opwarmingsoefeningen die de kleuters amusant vonden. Daarna liep het eigenlijk helemaal uit de hand. De oefeningen die we bedacht hadden, waren niet aangepast aan het niveau van de kleuters. Ze begrijpen nauwelijks engels en kunnen eigenlijk ook nog niet zoveel (bal gooien, 1 2 3 piano,…). Uiteindelijk probeerden enkelen weg te lopen, en een ander deel van de groep wilde toch zo graag in de grote putten spelen die gemaakt waren om nieuwe rioleringen te leggen. Het was overduidelijk dat de kleuters ons wilden testen. Streng zijn helpt niet, want 20 kinderen die roepen, slaan, schoppen, op de grond liggen en weglopen, kan je niet onder controle krijgen met 2 onervaren begeleiders, zonder begeleidende leerkracht die de kleuters wel kennen (we zijn opvoeders, geen leerkrachten!). In de pauze spraken we de directeur aan over het verloop van de eerste les. We vonden dat het zo niet verder kon, en hij bood aan om tijdens het laatste uur af en toe een oogje in het zeil te houden in onze klas. Omdat we geen les kunnen geven, besloten we om na de pauze een uur te spenderen in de creative room. Uiteraard moesten we ook hiervoor nog snel een gepaste activiteit verzinnen. We maakten 22 tekeningen met daarop diverse vormen. Deze moesten de kinderen bestempelen in verschillende kleuren. De les verliep veel vlotter, ook al was de directeur niet altijd aanwezig. Als avondmaal een typisch Belgisch gerecht: kippenbout met appelmoes en aardappelen, mmmmmmmmmm! 

Dag 11: 21 februari

7uur: de wekker loopt af. Moeilijk om echt wakker te worden, aangezien het hier pas klaar wordt rond 8uur. Duw op de lichtschakelaar van de badkamer om een frisse douche te nemen, helaas geen elektriciteit… Dan maar douchen met de zaklamp. We werden uitgenodigd om rond 17uur naar het schooltje te komen. Daar zou Fatou (een leerkracht van de school) ons opwachten. Ze had ons uitgenodigd om mee te gaan naar een huwelijksceremonie. We ontmoetten haar hele familie, en ze toonde ons met veel plezier haar huis. Fatou is een zeer keurige vrouw: steeds prachtig gekleed en helemaal opgemaakt. De verbazing was bij ons dus ook groot wanneer we haar huis zagen. Het is heel primitief. Het heeft geen keuken noch badkamer, er zijn overal kieren en spleten (paradijs voor dieren), geen deuren, ramen of vloer,… Water wordt nog met de hand uit de diepe waterput opgehaald. Haar hele familie was blij om ons te ontmoeten. We zagen haar neef, broers, zussen, kinderen van zussen, haar kinderen, kinderen van neven en nichten, en nog vele meer! We zaten intussen al te wachten op de huwelijksceremonie tot rond 18u30. We besloten om naar het huis te gaan waar de ceremonie zou plaatsvinden. Het werd geen ceremonie zoals we verwachtten. Het was allemaal zeer ingetogen aangezien de moeder van de bruid enkele maanden geleden overleden was. We wachtten nog een groot uur tot de bruid tevoorschijn kwam, daarna trokken we terug naar Fatou haar huis waar een maaltijd op ons stond te wachten. We sloten de avond af met een heerlijk Afrikaans gerecht (kip met uien, noedels en gebakken aardappelen), dat we uiteraard ook met onze handen opaten, en allemaal samen uit één schaal. De broer en neef van Fatou liepen met ons mee tot aan onze compound, zodat we veilig thuiskwamen in het donker. We bespraken wat we terug konden doen voor Fatou en haar familie. Het besluit: we gaan voor hen pannenkoeken bakken!

Dag 10: 20 februari

De wekker liep af om 7uur, want vandaag was onze eerste echte stagedag! We kwamen aan op het schooltje en werden zoals altijd hartelijk verwelkomd door de kinderen en de leerkrachten. Deze week is bedoeld om enkel te observeren in de klassen. Wij gingen dus observeren in de holistic room (hoekenklas) en de creative room. Het is blijkbaar ook de bedoeling dat wij die twee klassen vanaf volgende week overnemen. De laatste twee uur gingen we helpen bij de klas van mrs Jallow. Observeren betekent voor hen dus duidelijk: de les overnemen. We schrokken beiden, want dit hadden we uiteraard helemaal niet verwacht. Blijkbaar hebben ze nog niet zo goed begrepen dat we geen leerkrachten zijn… We moesten beiden de kleuters de vormen aanleren, en dit op de manier van mrs Jallow. Haar manier druist eigenlijk in tegen wat wij een gepaste manier vinden om kinderen iets bij te leren. Bij hen wordt er voortdurend herhaald en oefeningen gemaakt (die de kinderen eigenlijk niet snappen). De oefeningen zijn voor ons heel langdradig, aangezien je constant hetzelfde moet doen. Uiteindelijk werd er 1uur een oefening gemaakt aan het bord, waarbij telkens 1 leerling naar voor kwam, terwijl de rest in stilte moest wachten. Rond 13u stapten we met een hongerig gevoel naar huis om daar onze tapalapa op te eten. We moesten allemaal even bekomen van de eerste indrukken van deze stagedag. Er werd druk verteld en er kwamen veel ideeën naar boven. Nadat we wat op adem gekomen waren, zetten we ons achter onze laptop om wat taken te maken. De elektriciteit was blijkbaar weer uitgevallen, dus we zagen de batterij van onze laptop terug verminderen… het was gelukkig niet van lange duur en we zijn er in geslaagd onze taak af te maken!

Dag 9: 19 februari

De voormiddag hadden we gereserveerd om wat schoolwerk te doen. Rond 13u30 vertrokken we te voet naar hotel Leybato aan het strand in Fajara. In dit hotel hadden Bieke, Lutziana en Herlinde al hun kleedje besteld bij de tailor. We stapten een klein uur langs het strand. Opvallend hoeveel kwallen er deze dag aangespoeld waren. Eerst dachten we dat het plastiek zakken met water waren maar toen we ze van dichter bekeken zagen we dat het wel degelijk kwallen waren. Ze zijn echt groot! De grootste was toch 30cm doorsnede, en bijna 25cm hoog. Hopelijk komen we die niet tegen in de zee… We kwamen aan en gingen meteen de gemaakte kleedjes, broeken en topjes bekijken. Ze zijn echt prachtig! Helemaal op maat gemaakt en fantastisch afgewerkt. En dit voor 5euro per persoon. Wij toonden onze stoffen (hemelsblauw en groen) aan de “tailor” en maakten duidelijk dat we een lang, strapless kleedje tot op de grond wilden. We mogen ze zaterdag gaan halen, spannend! Daarna gingen we nog een uurtje naar het stand, en trokken we met de taxi richting Senegambia. Daar gingen we op zoek naar een restaurant. Vaak is het hier zelfs goedkoper om te gaan eten dan om zelf te koken. We kozen allemaal voor een pizza, die achteraf zwaar op onze maag lag… We hadden deze avond nog graag wat taken afgewerkt, maar dit was niet mogelijk omdat de elektriciteit weer uitgevallen was (en onze laptop was plat…). Niet echt fijn! We zetten ons allemaal rond de tafel in het appartement naast dat van ons, en praatten nog wat na. Plots hoorden we Lutziana vanuit haar kamer zeggen “was er hier iemand die bang is voor spinnen?”. Dit was dus onze eerste ontmoeting met een grote, zwarte, platte spin… Gelukkig is niet iedereen er doodsbang voor J.

Dag 8: 18 februari

De dag startte vroeg deze keer. Om 8u30 kwamen Kebba, Fatou, Aïsha naar het appartement, om dan samen met Modou naar de Independence Day (dit jaar is Gambia 48 jaar onafhankelijk van de Britten) te gaan. Dit zijn enkele leerkrachten van de Picca Nursery School. We stapten allemaal in de jeep, richting Banjul! Langs de weg waren er veel politiecontroles (maar eigenlijk keken ze maar eens van ver in de jeep). Deze militairen/politiemannen waren wel indrukwekkend, aangezien ze soms met een gigantisch wapen stonden rond te zwaaien. We kwamen na een “bumpy ride” aan in Banjul. Er was zeer veel verkeer, vaak schoolbussen vol kinderen die kwamen marcheren voor President Jammeh. We kwamen het stadion binnengewandeld en zetten ons op een tribune in de vlakke zon, tussen de lokale bevolking. Dit was rond 9u30. We bleven daar zitten tot ongeveer 10u15, tot we (de blanken) werden weggeroepen, en plaats mochten gaan nemen tussen de “VIP” in de schaduw. We mochten overal zomaar de security passeren en vele zwarte mensen wilden spontaan hun plaats afstaan aan ons. Dit gaf ons toch een raar gevoel… De ceremonie duurde heel lang, eerst kwamen de ministers, de premier, de presidenten van Senegal en Guinea en de moeder van president Jammeh uit een (zeer luxueuze) auto gestapt. De echte president zagen we pas op het einde, dit was pas rond 12u30. Hij kwam binnengereden in een lange Hummer waar hij en zijn vrouw op het dak konden gaan zitten. Ze reden 2 rondjes rond het grote grasplein om het volk te begroeten. Er werd muziek gedraaid en iedereen zong uitbundig mee. Daarna gingen de marine, het leger, de politie, de fanfare,… allemaal marcheren rond het veld. Ze stonden ook al meer dan 3 uur in de zon te wachten, zonder te bewegen. We zagen dat het zweet echt van hun hoofd drupte en vonden dit wat aangrijpend… Ook zagen we enkele onder hen afgevoerd worden door het rode kruis, ze waren waarschijnlijk onwel geworden door de warmte. Op het einde kwamen leerlingen uit verschillende scholen van Banjul marcheren, allemaal hadden ze een zeer mooi kostuum aan en ze probeerden ook zo goed te marcheren als de politie/fanfare,… We besloten om het feest te verlaten, want iedereen had dorst en honger (na 5uur niets te eten of te drinken, gelukkig zaten we niet in de zon!). We gingen naar de markt dichtbij maar zagen dat alles gesloten was omdat iedereen op het feest van de Independence Day was. We trokken naar huis, waar een heerlijke maaltijd op ons stond te wachten die de vrouw van Modou voor ons bereid had: “chicken yassin” (rijst met kip, kruiden en groentjes). Er waren 3 grote borden, voor 3 tafels. Iedereen eet dus samen uit één groot bord. Dit geeft wel meteen het gevoel één grote familie te zijn, helemaal anders dan in België. Er werden lepels op tafel gelegd, en iedereen aan onze tafel at met een lepel. We waren verbaasd want meestal eten de Gambianen met hun handen. Eén vrouw aan de andere tafel at wel met haar handen. We vroegen aan Fatou waarom zij niet met haar handen at. Ze vertelde ons dat ze zag dat wij allemaal met een lepel aten, en daarom ook met een lepel wou eten. Ze had zich dus aangepast aan ons, wat we echt wel zeer lief vonden van haar maar dit moest helemaal niet. Het was werkelijk overheerlijk! Onze beste maaltijd hier! De vrouwelijke leerkrachten beloofden ons dat ze ons zullen meenemen naar de markt, en ons zullen leren hoe we dit zelf kunnen klaarmaken (dus jullie zullen in België ook allemaal eens kunnen proeven van de heerlijke Afrikaanse keuken!). Daarna leerden we Fatou en Aïsha jungle speed spelen. Het was hilarisch, ze zijn zo enthousiast en gedreven! We trokken samen met de twee vrouwelijke leerkrachten naar de zee, en maakten een strandwandeling. Onderweg kwamen we wat apen tegen langs de weg (en ook enkele met een babytje, super schattig). We zetten ons op een terrasje en dronken iets, met zicht op zee. We wandelden naar huis en namen afscheid van hen. We zien hen pas op woensdag terug, want onverwacht is er morgen –om één of andere reden- geen school. Het zijn de liefste en grappigste dames die je je kan voorstellen! Ze willen ons heel Gambia laten zien, koken met ons, dansen met ons, ze zijn oprecht blij dat we hier zijn. Het voelt meteen aan alsof je hen al lang kent, en ze vertellen ook openlijk over alles. Met werkelijk al onze vragen kunnen we bij hen terecht… Super!!!

Toen we aan bijna aan het appartement terug waren, hadden we een eerste minder aangename ervaring. Er lopen hier overal “wilde” honden rond, die niet altijd een baasje hebben. Toen we passeerden, kwam er één achter ons lopen en plots begon hij vreselijk te grommen toen hij bij het been van Ariane was. Gelukkig keek ze niet om. We bleven kalm en stapten rustig door (gelukkig). Enkele buren riepen de hond naar hen toe toen ze merkten dat hij gromde. We zijn toch allemaal goed geschrokken… We vermoeden dat de honden ’s avonds/ ’s nachts pas actief worden, want overdag liggen ze meestal gewoon te slapen op straat. ’s Nachts hoor je hen ook vaak vechten. Het merendeel van de honden heeft ook honger, ze zijn zeer mager en zitten vol met wonden aan hun oren en poten, manken enzovoort. Eigenlijk heel zielig om te zien…